Këto katër nene, që kanë të bëjnë përkatësisht me respektimin e jetës private dhe jetës familjare; lirinë e mendimit, të ndërgjegjes dhe të fesë; lirinë e shprehjes; dhe lirinë e tubimit dhe të organizimit, kanë disa tipare të përbashkëta:
- Të gjitha janë të drejta të cilësuara;
- Ato shprehen me anë të një strukture me dy paragrafë, ku në paragrafin e parё jepet e drejta, ndërsa në paragrafin e dytë jepen rrethanat në të cilat ndërhyrjet në këto të drejta janë të justifikuara;
- Paragrafët e dytë janë të ndryshёm lidhur me detajet që përmbajnë, por kanë tri kërkesa të përbashkëta për të justifikuar ndërhyrjen në të drejtën që specifikojnë.
Së pari, ndërhyrja duhet të jetë në përputhje me ligjin. "Ligji" përfshin ligjet bazë dhe aktet nënligjore, të drejtën zakonore dhe të drejtën e BE-së për shtetet që i përdorin këto sisteme, dhe rregullat e organeve profesionale, universiteteve, etj. Ligji duhet të përcaktohet nga sistemi ligjor kombëtar. Ai duhet të jetë po ashtu i aksesueshëm, pra publikisht i disponueshëm, dhe i parashikueshëm, pra majftueshmërisht i saktë për t’i lejuar dikujt të rregullojë sjelljen e tij për të vepruar në përputhje me ligjin. Në njërën nga çështjet e shumta për përgjimin e bisedave telefonike, Gjykata është shprehur se ligji nuk përmbante rregulla mjaftueshmërisht të qarta dhe të detajuara, veçanërisht lidhur me seriozitetin e ndërhyrjes dhe sofistikimin në rritje të teknologjisë (Kruslin v. France).
Së dyti, ndërhyrja duhet të ndjekë një qëllim legjitim. Në të gjithë paragrafët e dytë jepen lista të qëllimeve specifike të lejuara, të cilat ndryshojnë nga njëri nen tek tjetri, si për shembull "parandalimi i krimit", "mbrojtja e rendit, shëndetit ose moralit publik”, ose “mbrojtja e të drejtave dhe e lirive të të tjerëve".
Së treti, ndërhyrja duhet të jetë "e nevojshme në një shoqëri demokratike" për të realizuar qëllimin përkatës. "E nevojshme" do të thotë ose "e domosdoshme" nga njëri ekstrem, ose thjesht "e arsyeshme" në ekstremin tjetër. Kjo do të thotë që qeveria duhet të vërtetojë që ka pasur "një nevojë të ngutshme sociale" për ndërhyrjen dhe se ajo është përpjestimore me qëllimin që synon të realizojë. Megjithëse fjala përpjesёtim nuk është e pranishme në tekstin e Konventës, përpjesёtimi qëndron në thelb të interpretimit nga Gjykata. Pra, edhe në rast se një veprim ose politikë bëhet për një qëllim legjitim, ai/ajo nuk është e lejueshme në rast se mjetet e përdorura janë të tepërta, arbitrare ose të padrejta. Në thelb, Konventa u kërkon autoriteteve kombëtare të balancojnë të drejtat individuale përkundrejt interesit publik; ndonjëherë mund të duhet të gjendet një balancё ndërmjet të drejtave konkurruese individuale. Gjykata ka pranuar se u takon kryesisht autoriteteve kombëtare të garantojnë të drejtat e njeriut dhe të gjejnë balancën e duhur dhe se ato në parim janë më mirё të pozicionuara se Gjykata të vlerësojnë nevojën për ndërhyrje. Për pasojë, Gjykata ka zhvilluar parimin që shtetet kanë diskrecion në këtë fushë, gjë të cilën ajo e njeh si "prag vlerësimi", duke pranuar se zgjidhjet lokale mund të ndryshojnë ashtu siç ndryshojnë dhe rrethanat sociale ose rrethanat e tjera. Gjithsesi, liria e veprimit është e kufizuar dhe është gjithmonë objekt mbikëqyrjeje nga Gjykata. Ajo do të jetë më e fortë nëse praktika në Evropë ndryshon gjerësisht, në krahasim me rastin kur ka një konsensus që nuk është në përputhje me politikat ose praktikën e shtetit individual. Normalisht sjelljet sociale ndryshojnë, ndërkohë që vendimet e Gjykatës zhvillohen paralelisht me këto qëndrime.
