(Агляд)

Канвенцыя з’яўляецца першым юрыдычна абавязковым шматбаковым дакументам, які тычыцца абароны нацыянальных меншасцей у цэлым. Яе мэта – абараніць існаванне нацыянальных меншасцей на адпаведных тэрыторыях Бакоў. Канвенцыя накіравана на садзейнічанне поўнай і сапраўднай роўнасці нацыянальных меншасцей шляхам стварэння належных умоў, якія дазваляюць ім захоўваць і развіваць сваю культуру і захоўваць сваю самабытнасць.

У Канвенцыі выкладаюцца прынцыпы ў адносінах да асоб, якія належаць да нацыянальных меншасцей, у сферы грамадскага жыцця, такія як:

• Недапушчэнне дыскрымінацыі
• Садзейнічанне сапраўднай роўнасці
• Заахвочванне і захаванне культуры, рэлігіі, мовы і традыцый
• Свабода мірных сходаў
• Свабода аб’яднанняў
• Свабода выказвання меркаванняў
• Свабода думкі, сумлення і рэлігіі
• Права на доступ да сродкаў масавай інфармацыі і іх выкарыстанне
• Свабода, звязаная з мовай і адукацыяй
• Трансгранічныя кантакты і супрацоўніцтва
• Удзел у эканамічным, культурным і грамадскім жыцці
• Забарона прымусовай асіміляцыі

Механізм маніторынгу Канвенцыі заснаваны на справаздачах, якія дзяржавы-ўдзельніцы абавязаны падаваць. Адказнасць за разгляд справаздач ляжыць на Камітэце міністраў Савета Еўропы, аднак Кансультатыўны камітэт экспертаў аказвае дапамогу Камітэту міністраў.

Кансультатыўны камітэт складаецца з 18 членаў, якія выбіраюцца Камітэтам міністраў з кандыдатаў, прапанаваных дзяржавамі-ўдзельніцамі. Не ўсе краіны могуць мець аднаго са сваіх кандыдатаў у Камітэце, таму нявыбраныя кандыдаты змяшчаюцца ў рэзервовы спіс дадатковых членаў. Кансультатыўны камітэт упаўнаважаны атрымліваць інфармацыю з іншых крыніц, акрамя дзяржаўных справаздач: напрыклад, ён можа таксама арганізоўваць сустрэчы з прадстаўнікамі ўрадаў і незалежнымі крыніцамі. Кансультатыўны камітэт можа таксама наведваць дзяржавы пры разглядзе іх справаздач, у ходзе чаго Камітэт сустракаецца з урадам, НГА, суполкамі меншасцей, навукоўцамі і іншымі зацікаўленымі бакамі.